Skąd pochodzi groch?
Groch zwyczajny (Pisum sativum) to jednoroczny gatunek należący do rodziny bobowatych (Fabaceae). Pochodzi z zachodniej Azji i Kaukazu, wschodniej i południowej Europy oraz Afryki Północnej. Jest jedną z roślin najwcześniej uprawianych przez człowieka. Nasiona grochu zwyczajnego znajdowano w stanowiskach archeologicznych na Bliskim Wschodzie datowanych na 10 tys. lat. Najprawdopodobniej uprawiany był już około 7800 lat przed naszą erą. Około roku 2000 p.n.e. jego uprawa rozpowszechniła się w Europie i na Wschodzie, w Indiach i Chinach. W wyniku krzyżowania oraz selekcji naturalnej i stałej pracy hodowców otrzymano uprawiane obecnie formy i odmiany, które można spotkać w różnych rejonach świata. Także w Polsce groch zwyczajny jest spotykany jako roślina uprawna.
Jak wygląda groch zwyczajny?
U grochu zwyczajnego występują odmiany zarówno płożące jak i pnące, osiągające w sprzyjających warunkach wysokość do 2 metrów. Liście są parzyście podzielone, zakończone wąsami czepnymi. Roślina tworzy motylkowe kwiaty, barwy białej lub czerwonej (w zależności od odmiany). Owocem są strąki mające kształt podłużnej torebki, zawierające kilka nasion. W zależności od odmiany nasiona mogą być gładkie lub pomarszczone. Na szczególną uwagę zasługuje także silnie rozwinięty system korzeniowy, który sięga na głębokość nawet 100 cm. Jest on bardzo silnie rozgałęziony w wierzchniej warstwie gleby, jednak ma małą zdolność regeneracji, dlatego źle znosi przesadzanie. W symbiozie z fasolą współżyją bakterie z rodzaju Rhizobium, które wiążą azot atmosferyczny. Dzięki temu gleba zostaje wzbogacona w podstawowy składnik, z którego korzystają również rośliny.